صفحه اصلی / مقالات فرهنگی و هنری / هوش مصنوعی

---

صاحب امتیاز مقاله: «رسانه سیاره علوم» www.sciencesplanet.com

اصالت نوشتار: نسخه اصل

تاریخ نشر: 1404/03/20

نویسنده مقاله: علی پوراحمد

تصاویر و ویدیو: متعلق به مقاله

◉ تذکر مهم: با توجه به رعایت حقوق مالکیت معنوی, باز نشر و یا هرگونه ویرایش این مقاله به قصد استفاده غیر مجاز و ممنوع است!

---

آیا هوش مصنوعی جایگزین انسان می شود؟ خطرات هوش مصنوعی که آینده بشریت را تهدید می کند - آیا هوش مصنوعی می تواند جایگزین هنرمندان شود؟ - هنرمند هوش مصنوعی - هنر هوش مصنوعی - آیا هوش مصنوعی هنر است؟ - علی پوراحمد

مقاله: آیا هوش مصنوعی می تواند جایگزینی برای هنر, هنرمند و خلاقیت انسانی باشد؟

مجموع تعداد فریم های اوریجینال CGI یا همان گرافیک دیجیتالی (هر فریم یک تصویر مستقل محسوب میشود) که من از سال 2005 تا کنون خلق کرده ام بیش از 550,000 تصویر بوده است که تماما بر پایه خلاقیت هنری و دانش نرم افزاری و برنامه نویسی ساخته شده اند و در خلق هیچیک از آنها تا به امروز هرگز از هیچگونه ابزار تصویر ساز هوش مصنوعی استفاده نکرده ام. در بیست سال گذشته, من این تعداد بالای فریم های دیجیتالی را در قالب انیمیشن های سه بعدی, فیلم های مستند علمی, فیلم های کوتاه و بلند سینمایی در ژانر علمی تخیلی بر روی سرورهای اینترنت بارگذاری کردم اما همانگونه که میدانیم سرورهای بارگذاری فایلها دقیقا همان مکانی است که ابزار تصویر ساز مجهز به هوش مصنوعی از آن برای الگو برداری واقعگرایانه و ساخت الگوریتم با استفاده غیر مجاز از آثار انسانی استفاده می کنند! متاسفانه به همین دلیل تعداد زیادی از آثار اوریجینال خلق شده توسط من نیز بعنوان الگو در الگوریتم OpenCV (بینایی کامپیوتری متن‌باز) با استفاده از شبکه‌های عصبی پیچشی (ConvNets) و کدهای ترکیب بند زبانهای برنامه نویسی نظیر Python ، ++C Java و پایگاه های ذخیره داده نظیر ImageNet، WordPress، Blogspot، Getty Images و Shutterstock مورد استفاده غیر مجاز هوش مصنوعی قرار گرفته است. برای درک بهتر این موضوع باید اشاره کنم که شبکه عصبی مولد تخاصمی (GAN) یک معماری یادگیری عمیق است که دو شبکه عصبی را آموزش می‌دهد یکی تولید کننده تصویر و دیگری متمایز کننده آنها. با کپی برداری از یک تصویر متعلق به انسان هوش مصنوعی یاد می گیرد که با تحریف و یا اضافه کردن پیکسل‌های تصادفی در تصویر اصلی نویز ایجاد کند. سپس، هوش مصنوعی تجزیه و تحلیل می‌کند که چگونه پروسه انتشار پیش رونده، آن تصویر را به یک آشفتگی غیرقابل درک تبدیل می کند و بر اساس این تجزیه و تحلیل، فرآیند انتشار معکوس را آغاز می‌ کند و نویز را حذف می کند تا تصویر را به شکل اولیه خود بازگرداند. پس از اینکه هوش مصنوعی با این تمرین‌ (انتشار پیش رونده و انتشار معکوس) آموزش دید، آماده تولید تصاویر بر اساس داده های استخراج و کپی برداری شده از آثار انسانی می‌شود. وقتی کاربر (اپراتور) تصویری را از هوش مصنوعی درخواست می کند، ماشین به سراغ کتابخانه ذخیره شده در سرور خود می رود و با استفاده از آثار انسانی شروع به ایجاد حالت پراکنده در چیدمان تصویر می کند و به تدریج نویز را به صفر می رساند تا تصویری که مطابق متن درخواستی کاربر است با اقتباس و یا جعل کامل از یک یا چند اثر انسانی، ارائه دهد. به بیان دیگر, روش تصویر سازی هوش مصنوعی بر پایه کپی برداری از آثار انسانی به همین سادگی است که ابتدا میلیون‌ها تصویر را در سراسر اینترنت به همراه متن مرتبط با آنها اسکن و سپس با استفاده از کد نویسی, الگوریتم‌ها و روندهای موجود در تصاویری که توسط هنرمندان واقعی خلق شده را تشخیص می‌دهد (ماشین تصاویر را نمی‌بیند، بلکه فقط مجموعه ‌ای از اعداد را آنالیز می کند) سپس, هر یک از تصاویر را به پیکسل‌هایی تقسیم می‌کند که بصورت اعداد نمایش داده می‌شوند که نشان دهنده خطوط، لبه‌ها، رنگ‌ها و غیره هستند, هوش مصنوعی بعد از فراخوانی و آنالیز تمام آنها بصورت رندوم تصاویر و متن هایی که بیشترین شباهت در پارامترهای Color, Pixel Aspect Ratio, Shading, Modeling, Glossy, Shadows, Diffuse, Direct Lighting, Specular را دارند انتخاب کرده و با استفاده از کدهای ترکیب بند زبانهایی نظیر پایتون آنها را در هم ادغام کرده و یا حتی با کمترین ادغام همان تصویر اوریجینال خلق شده یک هنرمند واقعی را بعنوان تولیدات ماشینی خودش جعل و ارائه می کند. با توجه بر اینکه سالها بصورت تجربی در زمینه زبانهای برنامه نویسی در حوزه دیجیتال فعالیت میکنم این اشاره را از آن باب لازم به بیان دانستم تا بهتر متوجه شویم دلیل شباهت های تقریبی, زیاد و گاها صد در صد آثار تولید شده توسط هوش مصنوعی با آثار انسانی چیست. از سال 2022 و پس از کپی برداری هوش مصنوعی از آثارم, قصد داشتم بررسی و سپس نقدی بر ظهور ابزار هوش مصنوعی تصویر ساز بنویسم که بدلیل مشغله هرگز فرصت آن را نیافتم اما با توجه به گسترش و عواقب آن در سالهای اخیر لازم دانستم این مقاله را هرچند با تاخیر اما به این موضوع اختصاص دهم.

شاید واژه هوش مصنوعی Artificial Intelligence که بصورت اختصار برای بیان آن از حروف AI استفاده میشود بیش از 5 دهه است که نامی آشنا برای غالب مردم میباشد اما تا قبل از سال 2022 کمتر کسی بطور فراگیر از هوش مصنوعی برای خلق ایده های آماده استفاده میکرد و دلیل آن عدم امکان استفاده رایگان اکثریت مردم از وجود چنین ابزاری بر روی اینترنت بود. مدل‌های مولد محاسبات و توسعه دهنده نتایج دهه‌هاست که در تولید آمارهای حجیم مورد استفاده قرار می‌گیرند، این مدل ها بدلیل استفاده در محاسبات سنگین و پیچیده دارای الگوریتمی متفاوت با مدل های تصویر ساز فعلی هستند. بعبارتی کاربردهای هوش مصنوعی در خارج از حوزه تصویر سازی بسیار گسترده, دقیق و حتی گاها اجتناب ناپذیر و ضروری است. ذخیره میلیونها داده طبقه بندی شده در هر حوزه ای در کنار دقت و سرعت بسیار بالا در تحلیل و تصمیم گیری باعث شده که هوش مصنوعی با حذف خطاهای انسانی, ضریب ایمنی بهمراه اعتماد بالایی را برای به انجام رساندن وظایف دشوار بوجود آورد, چه این وظایف پر مخاطره در اعماق فضا و اقیانوس ها باشد و یا بعنوان دستیاری قابل اطمینان در جراحی های حساس پزشکی و محاسبات سنگین و حجیم آماری. در چند سال گذشته, هوش مصنوعی بصورت تدریجی در حال جایگزینی در برخی مشاغل تمام وقت است زیرا طبیعتا انسان بازدهی کاری مفیدی در تمام ساعات شبانه روز ندارد در حالیکه از هوش مصنوعی بعنوان ابزاری خستگی ناپذیر در کارهای طاقت فرسا و تمام وقت میتوان استفاده کرد.

محاسن هوش مصنوعی فقط به موارد اشاره شده ختم نمیشود و در برخی از فعالیتهای بسیار حساس و یا خطرآفرین به جایگزینی قابل اطمینان برای حفاظت از انسان و یا تضمینی برای بازدهی بیشتر تبدیل شده است و به همین دلیل هر روز در حال توسعه و نفوذ به تمام زمینه ها است. اما واقعیت این است که عامل اصلی توسعه سریع برنامه های مبتنی بر هوش مصنوعی فقط بدلیل حس کنجکاوی و گسترش علم نبوده است و بخش عمده این توسعه به درخواست سیاستگذاران و صاحبان سرمایه های کلان بدلیل نگرانی از عدم بهره وری و کارایی مفید انسانی رخ داده است. بعنوان مثال کدهای نوشته شده برای انجام یک پروژه خاص و حساس امنیتی و ملی توسط ماشین "هوش مصنوعی" می تواند بدون دخالت دادن احساسات, تعصبات,جناح بندی ها, نژاد پرستی ها, تقلب و یا دروغگویی به دولتها کمک کند که بهترین تحلیل و نتیجه گیری را در سریعترین زمان ممکن و با کمترین هزینه انجام دهند در حالیکه برای چنین پروسه عظیمی نیاز به یک تیم بزرگ متخصص است که بدلیل داشتن عواطف, روحیات و اخلاق خاص میبایست از مراحل گزینش صلاحیت برای مشارکت در برنامه های حساس عبور کنند و حتی پس از آن نیز درصد احتمال خرابکاری و یا اهمال در انجام وظایف محوله بسیار بالا است در حالیکه سپردن چنین وظایف حساس و خطیری به یک ماشین ریسک عدم موفقیت را بطور چشمگیری کاهش خواهد داد چون هوش مصنوعی یک سرباز کاملا وفادار به خالق خود است. این بدان دلیل است که در حال حاضر ماشین نمی‌تواند یاد بگیرد که باید خلاقیت داشته و برای کسب نتایج بهتر, خارج از وظایفی که برایش نوشته شده, عمل کند. هوش مصنوعی می تواند با استفاده از میلیونها داده ای که در زمینه های مختلف در سرور متصل به آن ذخیره شده و براساس الگوریتم های قبلی الگوهای تصادفی بوجود آورد که کاملا منطبق با داده های دریافتی است، اما هرگز نمی‌تواند در عملکرد خودش خلاق باشد و بدون تکیه بر الگوریتم الگو سازی کند. هرچند از نظر علم این یک محدودیت محسوب میشود اما برای سیاستگذاران و صاحبان سرمایه این یک مزیت بزرگ است زیرا با وجود این محدودیت, کنترل هوش مصنوعی امکان پذیر شده و احتمال سرپیچی این سرباز وفادار به صفر میرسد و شاید بهتر است بگویم فعلا این چنین است زیرا مشخص نیست چنانچه نظارتی بر روی توسعه یادگیری ماشین اعمال نشود, هوش مصنوعی به دشمن شماره یک انسان در آینده نزدیک تبدیل شود.

نمیتوان مزایای هوش مصنوعی در کمک به پیشرفت های اخیر تکنولوژی را کتمان کرد, اما شخصا معتقدم این مزایا تا جایی می تواند موثر باشد که کنترل شده و در حوزه های خاص و ضروری مورد استفاده قرار گیرد نه در تمامی فیلدهای عادی و جاری در زندگی انسان. بعنوان مثال نمونه برداری از سطح مریخ و یا لایه فوتوسفر و کروموسفر جو خورشید کاری نیست که در زمان جاری قابل انجام دادن بوسیله انسان فضانورد باشد همانگونه که پایش وضعیت کلی نورولوژیک مغز و ثبت فعالیت الکتریکی سطحی مغز نیز خارج از توانایی انسان است و اینجاست که استفاده از ربات های مجهز به هوش مصنوعی تنها راه انجام چنین وظایف حساس و دشواری می باشد. استفاده از ماشین ( ترکیب ربات مکانیکی با هوش مصنوعی) سریعا در سرتاسر جهان رو به افزایش است اما متاسفانه این افزایش و گسترش منطبق بر نیازهای ضروری نیست. بعبارتی حضور ماشین در جائیکه انسان قادر به انجام آن کار نیست توجیه منطقی و عقلائی پیدا می کند اما در مشاغل ساده و حوزه هایی که انسان به راحتی از پس آن وظایف بر می آید جایگزین کردن ماشین با انسان فقط توجیه سودآوری بیشتر با نگرش سرمایه داری محض بدون توجه به احساسات و عواطف انسانی دارد. میزان توارث‌ پذیری بهره‌ی هوشی در انسان بین ۰/۷ تا ۰/۸ است، این بدین معنی است که ۷۰ تا ۸۰ درصد هوش هر فردی ناشی از عوامل وراثتی اوست لذا همه انسانها دارای یک سطح ضریب هوشی یکسان و مشخصی نیستند. بعبارتی افراد کمی دارای نبوغ بالای ژنتیکی بوده و سطح یادگیری و توانایی های منحصر بفرد فوق العاده ای دارند اما در مقابل غالب جامعه چنین نبوغی ندارند و حتی برخی با ژنتیک هوشی ضعیف پا به این دنیا می گذارند. حال اگر قرار باشد غالب افراد یک جامعه را که فقط توانایی فعالیت در مشاغل ساده و معمولی را دارند با ماشین های کم هزینه جایگزین نمائیم, آیا این نگاه یکطرفه به تکنولوژی, دنیا را به سمت نابرابری سوق نمی دهد؟ آیا واقعا ضرورت دارد که هوش مصنوعی در تمام حوزه ها چه پیچیده و یا ساده و فقط بواسطه سودآوری بیشتر وارد شود؟ وعده تولید مشاغل جدید توسط هوش مصنوعی بیش از آنکه یک واقعیت باشد به یک خیال پردازی شبیه است چرا که تمام انسانها قابلیت و استعداد یکسانی در استفاده از نوآوری های حوزه هوش مصنوعی ندارند و در این بین قطعا افراد زیادی بی شغل و رها خواهند گشت, چنانکه در سالهای اخیر این اتفاق بارها در سر تاسر جهان رخ داده است.

به اعتقاد من مدیریت و کنترل استفاده از هوش مصنوعی از توسعه آن بمراتب مهمتر است. چنانچه بدون در نظر گرفتن عواقب بسیار خطرناک توسعه بیش از حد هوش مصنوعی جامعه جهانی را در معرض بحران قرار دهیم آنگاه جبران و برگشت به وضعیت قبل تقریبا غیر ممکن است. اینکه جامعه جهانی جوری تربیت و هدایت شود که با اتکا به ماشین سستی و تنبلی را سر لوحه کار قرار داده و بدون انجام هیچگونه تلاش و صبر و فعالیت مغزی در صدد رسیدن به قله سرمایه و یا شهرت باشند به نوعی "پوچ گرایی به شیوه ماشینی" ترویج یافته و رخ داده است. در کنار این معضل, ترغیب جامعه به استفاده از هوش مصنوعی در تمامی زمینه ها توسط سیاستگذاران حوزه هوش مصنوعی نیز بسیار قابل تامل است. در حقیقت این سیاستگذاران بدون توجه به سرنوشت تجارب طولانی و تخصص های ارزشمند انسانی (خصوصا در حوزه هنری) با ساختن ماشین هایی که قابلیت یادگیری معکوس از داده‌های عظیم انسانی بر روی اینترنت را دارند و سپس تولید محتوای سریع و راحت با بر چسب "تکنولوژی های جدید" اما کاملا کپی برداری شده از آثار انسانی, جامعه را به سمت رویای رسیدن به مرحله "هنر پسا-پست مدرنیسم" بدون نیاز به هیچگونه استعداد و خلاقیت انسانی سوق می دهند در حالیکه در واقع, جامعه را به سمت پرتگاه سرخوردگی, سستی و بلاتکلیفی در "جهان وابسته به ماشین" روانه می کنند.

این که به اشتباه, ظهور ابزارهایی نظیر DALL·E، Midjourney، Stable Diffusion و Leonardo AI را انقلابی در تولید تصویر توصیف می کنند در واقع مرثیه ای خوانده شده بر خلاقیت انسانی محسوب میشود زیرا اگر سرور تغذیه این ابزارها را که از میلیونها آثار اصل انسانی در تمامی شاخه های علمی و هنری, بدون اجازه و رعایت حقوق کپی رایت استفاده می کنند قطع نمائیم, اکوسیستم توابع و الگوریتم‌های پروگرمینگ آنها هرگز قادر به خلق و تولید یک اثر ساده هم نخواهد بود. نکته تاسف بار دیگر اینست که برخی اشخاصی که علیرغم نداشتن هیچگونه استعداد و تخصص های علمی و هنری و فقط بواسطه روابط پشت پرده صاحب کرسی و تریبون شده اند به دفاع از "سرقت ادبی و محتوا" توسط ابزار هوش مصنوعی می پردازند و ظهور "سرقت ماشینی" را تحت عنوان "عصر ماشین و تکنولوژی" فریاد می زنند. اینجاست که بهتر میتوان متوجه شد که هدف این ابزارها کمک به شکوفایی و خلاقیت انسانی و هنری نیست بلکه نوعی سودآوری سریع و آسان با ترغیب نسل جوان بسوی خرید اشتراک و اعطای عنوان "هنرمند" بدون هیچ هنری است. این را نه از جهت اغماض بر فواید هوش مصنوعی در سایر فیلدها عرض میکنم چرا که 15 سال پیش برنامه نویسی های دیجیتال را برای تصویر سازی در پروژه های شخصی ام مینوشتم و علاقمندان به یادگیری و خلق هنر دیجیتال را ترغیب به ترکیب یادگیری و خلاقیت انسانی می کردم. همین هدف گرایی باعث شد که بسیاری ترغیب شده و برای یادگیری زبان های برنامه نویسی وارد رشته های مرتبط با هنر دیجیتال نظیر انیمیشن های سه بعدی و یا جلوه های بصری در سینما شوند.

متاسفانه امروز بدلیل سیاستگذاری های سودآوری که اشاره شد کمتر کسی تمایل به صرف وقت جهت یادگیری برنامه نویسی برای خلق آثار هنری دارد و اکثریت قریب به اتفاق جامعه ترجیح میدهند با استفاده از هوش مصنوعی صاحب اثری شوند که در حالت عادی می بایست یک دهه برای آن تلاش می کردند. این همان خطر جدی است که هنر را تهدید می کند زیرا مباحث هنری هم قیاس با مباحث حساس و حیاتی جامعه نیست که ضرورت استفاده از هوش مصنوعی در آن الزام گردد و برعکس چنانچه یک اثر هنری بهره کمتری از همکاری ماشینی برده باشد اصالت و ارزش آن افزایش پیدا خواهد کرد. این تفاوت را می توان از مقایسه هنر نقاشی دست انسان بر روی بوم با هنر نقاشی دست انسان بر روی پد دیجیتال بوضوح دریافت. حال آنکه در هر دوی هنرهای کلاسیک و هنرهای دیجیتال, این انسان است که با خلاقیت فکر و احساس و قلب خود دستش را حرکت میدهد تا یک اثر واقعی هنری را خلق نماید اما در مقابل و در سالهای اخیر این مغز برنامه نویسی شده در ماشین بوده است که با "تطبیق الگو" (Template Matching) و استفاده از داده های کتابخانه های عظیمی نظیر Numpy , skimage , SciPy , OpenCV توابع عملیاتی لازم جهت انجام عملیات روی آرایه‌های چندبُعدی و ترکیب غیر مجاز هزاران اثر اوریجینال با یکدیگر, با استفاده از کدهای "هرم تصاویر" در زبانی همچون OpenCV-Python , یک اقتباس کامل تحت عنوان "هنر ماشینی" از آثار "هنر خلق شده توسط انسان" انجام داده است.

بعنوان مثال تکنیک دیپ فیک یا جعل عمیق که در سه سال گذشته با استفاده از هوش مصنوعی برای همگان قابل دسترس و در بین نسل جوان بسیار محبوب و پرطرفدار شده است در حقیقت ابداع و یا اختراع جدیدی در حوزه فناوری های دیجیتال محسوب نمی شود زیرا واژه "دیپ فیک یا جعل عمیق" همان واژه بسیار قدیمی و آشنا برای هنرمندان واقعی دیجیتال است که بیش از 20 سال پیش برای خلق آثار هنری, پروسه انجام آن را شخصا میساختند. ما با استفاده از نقشه برداری دقیق تصویری Projection Mapping و کالیبر کردن دوربین 3D بر روی یک تصویر ثابت با تکنیک مورف Morph جهت حرکت دادن محورها, یک انیمیشن واقعگرایانه را خلق و از آن فقط در شات های بسیار کوتاه تولیداتی که از نظر زمانبندی در مضیقه بودند استفاده میکردیم که یک نمونه از کارهای قدیمی خود من مربوط به سال 2010 در زیر این پاراگراف وجود دارد. اسکریپتی که 15 سال پیش من برای تولید آن نوشته بودم دقیقا همان کدهایی است که امروز در خروجی هوش مصنوعی قابل مشاهده است. تفاوتی که این دسته از آثار با کارهای ماشین دارد این است که ما برای خلق یک تصویر و یا انیمیشن چند ثانیه ای, هفته ها در نرم افزاری نظیر MAYA, Blender و یا Houdini برنامه نویسی و اسکریپت نویسی میکردیم و با ویرایش و تصحیح داده ها در نرم افزاری نظیر Nuke و ترکیب خلاقیت و ایده فکری با تکیه بر قابلیت های فردی موفق به دریافت یک خروجی تحت عنوان یک "اثر هنری انسانی" در حوزه دیجیتال می شدیم.

امروز بدون کمترین فشار به مغز انسان, تمام فعالیتهای فکری و تحلیلی را ماشین انجام میدهد زیرا با وجود ابزار هوشمندی که تمام فعالیتها را انجام میدهد انسان نیازی به بروز خلاقیت در خود احساس نمی کند. کافی است کاربر از ماشین درخواست کند یک عکس را متحرک کند و نتیجه را بعنوان یک اثر کاملا ماشینی و بدون هیچ خلاقیت فردی در کمتر از چند ثانیه دریافت کند. اینکه امروز عموم جامعه میتوانند اطلاعات بسیار ارزشمندی را در حوزه های غیر هنری با استفاده از هوش مصنوعی دریافت کنند, میتواند بعنوان یکی از مزایا و فواید ورود به عصر هوش مصنوعی قابل اعتنا و مستحق ارزش گذاری باشد, اما در کنار این مزیت باید توجه شود که تمامی آثار "شبه هنر" خلق شده توسط ماشین بدون کوچکترین خلاقیت ذهنی کاربران و با اقتباس و ترکیب از آثار اوریجینال هنرمندان واقعی تولید میشوند, این معضل و نگرش سوداگری با هنر در بلند مدت جز تنبلی ذهن و سستی اراده و در نهایت افول عصر تکنولوژی با ظهور تضاد "خلاقیت انسانی و تولید ماشینی" چیز دیگری عاید بشریت نخواهد کرد که در ادامه به بسط عواقب دیگر آن خواهم پرداخت.

در ادامه این مقاله دعوت میکنم یکبار دیگر معنی واژه "هُنَر" را دقیقتر بررسی کنیم. واژه "هُنَر" مشخصا به مجموعه‌ای از آثار یا فرآیندهای ساخت انسان اطلاق میشود که برای اثر گذاری بر احساسات انسان و به منظور انتقال مفاهیم و فلسفه زیباشناسی آفریده می‌شود که با خلاقیت مطلق انسان همراه است و اگر اثری یا حتی رفتاری، کنش مند و هشیارانه انجام نشود هرگز بعنوان هنر قلمداد نمیشود. همچنین باید یادآوری نمایم که بین مفهوم "هنر" و "دستاوردهای تکنولوژیکی" تفاوت بسیار وجود دارد چرا که هنر در مرحله خلق ایده و تفکر هرگز واسطی ندارد و میبایست تمام پروسه خلاقیت توسط ذهن انسان انجام شود, اما در دستاورد های تکنولوژیکی واسطی بنام ماشین برای حصول نتیجه ای تحت عنوان "خروجی ماشین" وجود دارد. لذا تولیداتی که توسط تجزیه و تحلیل داده ها برپایه اتوماسیون محاسباتی یک ماشین و بدون دخالت تحلیلی انسان خلق میشود "هُنَر" تلقی نمی گردد و شخصی که این دستاورد تکنولوژی را دریافت می کند نیز "هنرمند" نام نمی گیرد بلکه فی الواقع خالق, "ماشین" است و انسان تنها "اپراتور" دریافت نتیجه فرآیند تولید توسط ماشین بوده است. اما اگر ترکیب خلاقیت انسانی با قابلیت های پردازش و تحلیل هوش مصنوعی ادغام شود و انسان فقط دریافت کننده نتیجه نباشد و سهمی خلاق در ایجاد یک اثر داشته باشد میتوان آن را بعنوان یک هنر ترکیبی انسان و ماشین بحساب آورد اما استفاده اپراتوری از این ماشین بدلیل عدم وجود خلاقیت, تفکر, تجربه و تحلیل نمی تواند تحت عناوینی نظیر "هنر AI" و یا " هنرمند AI" قلمداد شود چرا که واقع بینانه ترین و منطقی ترین عنوان برای تولیدات هوش مصنوعی عنوان "اپراتور AI" است.

من قبلا مثالی را برای آندسته که بر این باورند با تکیه محض بر ابزار تصویر ساز و یا موسیقی ساز هوش مصنوعی تبدیل به یک هنرمند حرفه ای شده اند زده ام که به جهت ارتباط با موضوع این مقاله مجددا آن را بازگو میکنم. همانگونه که میدانیم پردازش داده ها و ترسیم الگوی جدید ماشین با اقتباس کامل از الگوی انسانی انجام میشود و این اقتباس و کپی برداری فقط در زمینه تولید آثار هنری رخ نداده است. بعنوان مثال پایگاه های زیادی هستند که با اتصال به سرور ذخیره میلیونها داده حسابداری و یا زمین شناسی و حتی پزشکی, اطلاعات دقیق و حتی فراتر از ذهن متخصصان این حوزه ها را به مردم عادی ارائه می دهند. کافی است بدون هیچ پیشینه و یا تخصصی جلوی کامپیوتر نشسته و پس از متصل شدن به سرور تحلیل داده ها, چند "علائم بسیار ساده بالینی" را تایپ کنید تا موتور جستجو و تحلیل از میان صدها هزار داده پزشکی مرتبط با علائمی که تایپ کرده اید یک نسخه چند صفحه ای دقیق و در سطح فوق تخصصی از نوع بیماری, آزمایش های مورد نیاز, داروهای مرتبط با بیماری و مراقبت های بیمارستانی و خانگی به شما ارائه دهد. حال شما این لیست را بر میدارید و برای محکم کاری یک روپوش سفید هم میپوشید و زیر آن مینویسید "پزشک AI" و امضاء می کنید و به داروخانه یا آزمایشگاه میروید و خودتان را "پزشک AI" معرفی کرده و نسخه پرینت گرفته شده از کامپیوتر را نشان داده و درخواست دارو و یا انجام آزمایش مطابق دستور نسخه خود می کنید! فکر می کنید پرسنل آزمایشگاه و یا داروخانه چه عکس العملی در قبال این رفتار شما خواهند داشت؟

علیرغم اینکه مثال بالا جنبه فانتزی دارد اما متاسفانه در دنیای واقعی این موضوع در حال رخ دادن است و این زنگ خطر از حوزه هنر شروع شده و با سرعت به سایر حوزه ها در حال تسری است. به شخصه وابستگی بیش از حد نسل جدید به تولیدات ماشین را یک زنگ خطر جدی برای ظهور خلاقیت انسانی و رشد بخش تحلیلی مغز میدانم که متاسفانه این افول به سرعت در حال رخ دادن است و چنانچه نظارتی بر روی تولیدات هوش مصنوعی اعمال نشود در آینده بسیار نزدیک شاهد جامعه ای بدون انگیزه و علاقه در جهت یادگیری تخصص های مختلف و کاهش خلاقیتهای انسانی خواهیم بود.

پایان مقاله//

---

درباره نویسنده :

◉ درباره علی پوراحمد

◉ مخترع, پژوهشگر علمی, محقق نجوم, کارگردان ژانر علمی تخیلی در سینما

◉ دسته بندی: بیوگرافی مخترعین

---

دیگر مقالات این نویسنده:

◉ چرا در سینمای ایران ژانر علمی تخیلی وجود ندارد!

◉ عوامل تاثیر گذار در خلق اختراعات, چگونه میتوانیم یک مخترع شویم!

◉ آیا خدا وجود دارد؟ آیا وجدان می تواند جایگزین خدا شود؟

---

◉ لینک های مرتبط با نویسنده این مقاله:

◉ لینک اختراعات علمی علی پوراحمد

◉ لینک فیلم های علمی تخیلی علی پوراحمد

◉ لینک جوایز علی پوراحمد

◉ لینک نقاشی های علی پوراحمد

◉ لینک موسیقی های بدون کلام علی پوراحمد

---

---

---